At the Court

ถ่ายรูปก่อนกล่าวคำปฎิญาณต่อหน้าผู้พิพากษา

ทำไมหน้าเราเลื้องเหลืองเนอะ เวลาเทียบกับเค้า

วันที่น่าจดจำอีกวันหนึ่ง

เป็นรูปที่ถ่ายที่ศาลที่ไปทำพิธีสวมแหวนแต่งงานในอาทิตย์แรกที่มาอยู่ที่นี่ ยังจำกันได้รึเปล่าเอ่ย

เผอิญคาร์ลเพิ่งส่งรูปมาให้ จำไม่ได้เหมือนกันว่าในรูปทำไมถึงหัวเราะ...... เพิ่งสวมแหวนเสร็จ

บ้านคาร์ลและมาชา

เสร็จจากศาลก็ไปรับประทานของว่างที่บ้านคาร์ลและมาชา

อากาศนอกบ้านเย็นมาก ต้องรีบเข้าบ้านอย่างเร็ว

ทุกคนเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย ไม่มีใครถอดรองเท้ากันเลย

แต่ด้วยความเคยชินตามธรรมเนียมไทย เข้าบ้านท่านต้องถอดรองเท้า ก็เลยยงโย่ยงหยกถอดรองเท้า

เจ้าของบ้านคงเห็นเป็นของแปลกเลย แอบถ่ายรูปซะเลย

ของกินเต็มโต๊ะไปหมด สังเกตซ้ายมือที่เคยบอก คือเป็นชีส ราดด้วยครีม และแยมสตอเบอรี่ มีใบสะระแหน่ ช่วยให้ไม่เลี่ยน เอาไปทาบนแคร็กเกอร์ อร่อยเหาะอย่าบอกใครเชียว... แต่กินมาก ๆ ก็พะอืดพะอมเหมือนกัน

วันก่อนกอดอนทำขนมปั้งใส่ชีส ใ่ส่ชีสเยอะมาก ให้กินสรุปป่วยไปเลย ปวดท้องทั้งวัน สรุป คงต้องงดชีส เพราะร่างกายอันบอบบางของดิชั้นไม่สามารถรับได้

พี่จุ๊ - เข้าไปดูรูปในเว็บพี่จุ๊แล้ว น่าอิจฉาจังเลย ยังขาว สวย ใส ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ..... และที่สำคัญไปเที่ยวตลอดเลยนะครอบครัวนี้เนี่ย ส่วนเรื่องหมอดูพี่นกที่ศรีราชา ของคนอื่นไม่รู้นะ แต่ของปูแม่นมาก ๆ เลยค่ะ แทบจะทุกเรื่องเลย ของสดในซุปเปอร์มาเก็ตที่นี่บางอย่างก็ถูกบางอย่างก็แพง แต่ถัวเฉลี่ยแล้วก็ไม่ถือว่าแพง เท่าที่ดูจากตัวเอง อาทิตย์นึงจะจ่ายเงินกับการซื้อของมาทำกับข้าวประมาณ 2500 บาท เดือนนึงก็ 10000 บาท ถ้าจะประหยัดกว่านี้ก็ทำได้ แต่ส่วนใหญ่ที่ตัวเองซื้อแล้วมันราคาค่อนข้างแพงทำให้ต้องจ่ายเงินขนาดนี้ คือ กุ้ง กับ ปลา คือจะมีติดครัวไว้ตลอด เพราะชอบกิน ราคามันจะสูงกว่าเมืองไทยเยอะ กู้งตกโลละ 500 - 600 บาท ปลาชิ้นเล็ก ๆ ที่แล่แล้ว ก็ตกประมาณ 100 - 200 บาท แต่ถ้าเรากินหมู ไก่ ก็ราคาปกติไม่ค่อยแพง ส่วนผักราคาก็พอ ๆ กับบ้านเรา แพงกว่าไม่มาก

กอล์ฟ - รูปเคลซีน่ะ พ่อเค้าให้ชั้นถ่ายรูปลูกเค้าให้หน่อยตอนลูกเค้าแต่งตัวเสร็จ เจ้าตัวก็ไม่อยากถ่ายหรอก ก่อนถ่ายก็ทำหน้ากระอัีักกระอ่วน แต่พอเรานับ one ... two...three....ยิ้มทันที เหมือนพ่อเค้าไม่มีผิด ไม่มีรูปไหนที่ไม่ยิ้มเลย

โป่ง - เมื่อเช้าฝันถึงโป่งด้วย ฝันว่าเลิกงานแล้วก็ขับรถออกไปรูดบัตร รอรับโป่งตามปกติ แต่โป่งเป็นอะไรก็ไม่รู้หน้าบึ้ง ไม่ยอมขึ้นรถ แต่ไปขึ้นรถคนอื่น ในฝันตกใจหมดเลยว่าโป่งเป็นอะไร สรุปทุกวันนี้กลับบ้านยังไงเอ่ย มีใครไปส่งรึเปล่า คิดถึงอดีตที่กลับบ้านด้วยกันเนอะ....... ไว้กลับไปเดือนกันยายน จะไปรับที่ทำงาน

รูปนี้เป็นรูปเคลซี ถ่ายเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว เธอแต่งตัวไปงานวันเกิดเพื่อน คิดดูก็แล้วกัน ว่าเด็กฝรั่งเค้าแต่งตัวไปงานวันเกิดกันหรูขนาดไหน แล้วเค้าก็แต่งหน้าของเค้าเองด้วยนะ

เด็กฝรั่งที่นี่ทุกคนจะเขียนขอบตา อยู่ตลอดเวลา จะไม่ค่อยแต่งหน้าถ้าไม่ไปงาน แต่จะเขียนขอบตาดำ แล้วก็ปัดมาสคาร่าเอาไว้ก่อน ขนาดเลีย อายุแค่ 15 ปี แต่งหน้าเป็นแล้ว มีเครื่องสำอางค์สำหรับแต่งหน้าเต็มห้องน้ำไปหมด

วันพฤหัสที่ 22

ที่เล่าค้างไว้เรื่องลองขับรถไปที่ Application Support Center สรุปว่าไปได้อย่างตลอดรอดฝั่งไม่หลง แต่ตื่นเต้นมาก ระหว่างที่ขับไปมือไม้เย็นแล้วก็เปียกไปหมดเลย เพราะต้องขับรถเร็วบนฟรีเวย์ แล้วก็ต้องคอยมองป้ายทางแยก ถนนสาย 610 West กับ 290 แล้วก็ต้องมองหาตึก ที่นี่เค้าจะมองเลขที่ตึกกัน จะไม่ค่อยมีชื่อตึก ชื่อตึกที่จะไปคือหมายเลข 10555 โชคดีว่าตึกที่ว่าค่อนข้างยาวทำให้ขับผ่านแล้วก็ยังไม่เลยสามารถขับเข้าทางเข้าถัดไปได้ ใช้เวลาขับจากบ้านไปประมาณ 40 นาที เพราะรถไม่ติดแล้วก็ขับค่อนข้างเร็ว ระยะทางน่าจะประมาณ จากบางปะกงเข้ากรุงเทพ ก็รู้ตึก รู้ทางเรียบร้อยแล้วก็โทรไปหากอดอนบอกว่าตอนนี้บ่าย 2 โมง 10 นาที จะขับไปรับละ เค้าก็บอกโหเธอมาถึงเร็วก่อนกำหนด ให้รอก่อนเพราะเค้าสามารถออกจากออฟฟิศได้ตอน บ่าย 3 โมงครึ่ง เธอสามารถขับรถจากที่นั่นมาที่ออฟฟิศแค่ 20 นาที เพราะฉะนั้นให้เตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นก่อน ก็ไม่รู้จะเตรํดเตร่ไปไหน เพราะไม่มีห้างเลย ก็เลยนั่งรอในรถอยู่ 1 ชม. พอได้เวลาก็ขับรถออกไป แต่พอขึ้นฟรีเวย์ กอดอนบอกให้ไปทาง 610 East แต่ขอโทษมันมีแต่ 610 Nort กับ South เอาละซิจะไปทางไหนดี และถนนก็ค่อนข้างกระชั้นชิดด้วย ตัวเองขับอยู่ในเลนส์ 610 South แต่เฉลียวใจว่าเรามาจาก North น่าจะกลับไปทาง North ก่อน โอ้ แต่เปลี่ยนเลนส์แบบกระชั้นชิดมาก โดนรถคันอื่นบีบแตรด่าลั่นไปหมด โชคดีว่าตัดสินใจถูก พอขับมาซักพัก ก็มาเจอ 59 North และ South อันนี้จำได้ เราต้องไปทาง South ขับมาซักพักกอดอนบอกเราจะผ่าน เส้น 10 ไม่ต้องลี้ยวให้ตรงมาอีกแยกแล้วขับรถแยกออก โอ๊ยแต่มองไม่ทันหาเส้น 10 ไม่เจอ เจอแต่ป้ายใหญ่ ๆ เขียนว่า San Antonio ก็เลยคิดว่าไม่ใช่ก็เลยขับเลยมาพักใหญ่ ๆ ชักเฉลียวใจว่ามันไม่น่าขับมาไกลขนาดนี้ เลยโทรหากอดอน สรุปว่าหลงค่ะ เค้าเลยบอกให้ขับรถออกจากฟรีเวย์ แล้วก็ถามเราว่าเราอยู่บนถนนอะไร เค้าบอกเค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราอยู่ที่ไหน โอ๊ยอยากจะเป็นลมตายคารถ มือไม้เย็นไปหมดเลย ไหนจะหลงทาง ไหนจะต้องคอยระวังกับเลนส์ขวา เลี้ยวให้ถูกทาง สารพัด เครียดมาก กอดอนก็เลยเปิดดูแผนที่ในอินเตอร์เน็ต แล้วก็บอกทางเรามาเรื่อย ๆ ว่าให้เลี้ยวตรงไหนบ้าง บางทีบอกให้เี้ลี้ยว แต่เราเลี้ยวไม่ทันเพราะเข้าเลนส์ตรง ก็ต้องเริ่มต้นกันใหม่บอกชื่อถนนใหม่ ทุกลักทุเล จนขับกลับมาขึ้นฟรีเวย์ใหม่ แล้วกอดอนก็บอกทางมาเรื่อย ๆ จนมาเข้าเขตย่านทำงานที่เค้าอยู่ ยิ่งยากเข้าไปใหญ่เลย เพราะสี่แยกไฟแดงกระชั้นชิดมาก พอเค้าบอกให้เลี้ยวเราก็มักจะขับเลยไปแล้ว แล้วก็ต้องมาเริ่มต้นใหม่ ย่านทำงานที่นี่ จะเหมือนในหนังเลย ถนนกว้าง ๆ ตึกสูง ๆ แต่จะมีำสี่แยกไฟแดงทุก ๆ 50 ม. คิดดูก็แล้วกันว่ามันกระชั้นชิดขนาดไหน คนเดินกันพลุกพล่าน รถไม่เยอะ เพราะส่วนใหญ่เค้าจะนั่งรถบัสมาทำงานกัน พอใกล้ถึงตึกเชฟร่อน เค้าก็บอกให้ขับมาอีกซักพักนึงเค้าจะวางหูละ เพราะต้องรีบลงจากตึกขึ้นลิฟท์ สรุปเราก็ขับเลยตึกอีกตามเคย เพราะมันไม่มีชื่อตึก ที่นี่น่าเบื่อมากไม่ค่อยมีชื่อตึก สรุปต้องหาถนนเพื่อเลี้ยวรถกลับมาอีก โอ๊ย เครียดเป็นบ้าเลย พอวันรุ่งขึ้นกอดอนบอกวันนี้ขับรถไปส่งเค้าที่ทำงานมั๊ย เราบอกโอ้ โน โนเว ไว้คราวหน้าเถอะ ยังเครียดไม่หายเลย ที่สำคัญยังจำทางไปที่ทำงานเค้าไม่ได้เลย ถนนเยอะมากๆ

คนที่นี่เวลาเค้าจะไปไหน เค้าจะไม่โทรถามทางคนรู้จักเหมือนบ้านเรา เค้าจะเปิดหาในอินเตอร์เน็ต แล้วก็ไปตามแผนที่ ฝรั่งเค้าเลยดูแผนที่กันค่อนข้างเก่ง

วันเสาร์ที่ 24

ตอนบ่าย 2 โมง กอดอนก็ขับรถพาเลีย ไปแข่งวงดนตรี Band Competition เราก็ไปด้วย ก็ขับรถไปนานพอสมควร ประมาณ 1 ชม. แต่เราเข้าไปดูไม่ได้ ต้องรอข้างนอก ส่วนใหญ่เท่าที่เห็นจะเป็นเด็กอายุประมาณ 14-15 ปี คงเป็นรอบการแข่งขันของเด็กนักเรียนเกรด 8-9 แต่ละคนก็แต่งตัวกันมากอย่างดี เค้าจะแข่งกันเป็นวง เป็นดนตรีคลาสสิค แต่ละคนก็หิ้วเครื่องดนตรีกันมา อันเล็กบ้าง อันใหญ่บ้าง แล้วแต่ชนิดของเครื่องดนตรี แต่ละวงก็จะถูกเรียกเข้าไปในห้องเพื่อทดสอบทีละวง แล้วก็รู้ผลคะแนนในรอบแรกเลย แต่ต้องรอนานมาก รออยู่จนถึงเกือบ 6 โมงเย็น สรุปว่าของเลียได้คะแนนเป็นอันดับที่ 1 พ่อเค้าภูมิใจใหญ่ ตอนนี้่กอดอนและเลียกำลังคร่ำเคร่งกับการเลือกโรงเรียนที่จะเรียนต่อ เกรด 10-12 กำลังเลือกว่าจะเข้าเรียนโรงเรียนอะไรดี ส่วนเคลซี อาทิตย์นี้ก็จะยุ่งอยู่กับการร่างหนังสือถึงมหาลัยโคลัมเบีย ที่คานาดา เด็ก ๆ ที่นี่เวลาเข้าเรียนต่อ ไม่ว่าชั้นอะไร หรือ เข้ามหาัลัย เค้าจะไม่มีการสอบ แต่เค้าจะใช้การเขียนหนังสือส่งไปที่มหาลัย เขียนยังไงให้น่าสนใจ ให้มหาลัยอยากรับเราเข้าไปเรียน แล้วก็เรียกเราไปสัมภาษณ์ ค่อนข้างแตกต่างจากเมืองไทย เหมือนเวลาที่เราอยากมาเรียนต่อปริญญาโทที่เมืองนอกเหมือนกัน เราไม่จำเป็นต้องสอบ เราแค่เขียนหนังสือให้วิลิศมาหรา แล้วก็ส่งไปที่มหาลัย ให้เค้าเกิดความรู้สึกอยากสัมภาษณ์แรา และอยากรับเราเข้าเรียนแค่นั้นแหละ.....

รักและคิดถึงเสมอ

ปู