รูปแรกขอเริ่มต้นที่อาหารเช้าก่อนจริง ๆ รูปอาหาร 3 รูปนี้ มาจากทริปเล็ก ๆ เมื่อ 3อาทิตย์ที่แล้ว ตอนไปเนียมเลียที่มหาลัย ไม่ได้ไปเที่ยวไหน นอกจากไปเยี่ยม และได้ ถ่ายรูปอาหารมาฝาก
ร้านนี้ขอบอกว่าคนเยอะมาก ๆ เข้าแถวกันยาวเหยียดกว่าจะได้เข้าไปกิน เป็นร้านอาหารเช้าและกลางวัน อาหารทุกจานจะประกอบไปด้วยผลไม้หลากหลายมาก รสชาติก็สุดยอด จานแรกเป็นของเลีย แฮมเบอร์เกอร์ จานที่สองกอร์ดอน เป็ฯวัฟเฟิ่ล
ส่วนจานนี้ของข้าพเจ้า่เป็ยแฮมชีส อร่อยมาก ๆ
กลับมาที่ทริปของเราต่อ ก็ขึ้นเครื่องวันแรก ไปลงที่ เมือง Burlington อยู่ในรัฐ Vermont ใช้เวลา 2 ชม. ซึ่งยังอยู่ในเมกาอยู่ เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่สวยมาก เพราะมีต้นไม้ใบไม้เปลี่ยนสี ในฤดูใบไม้ล่วงสวยมาก ๆ มองจากเครื่องบินลงไปแทบกรี๊ด แต่ขอโทษลืมเอากล้องถ่ายรูปมาบนเครื่องด้วย พอลงที่เมืองนี้เราก็เช่ารถยนต์ขับข้ามด่านเข้าคานาดา (รูปด้านบนคือร้าน ดังกิ้น โดนัท ที่เบอร์ลิงตัน ร้านน่ารักดี
ระหว่างทางที่ขับไปคานาดา ใบไม้เปลี่ยนสีข้างทางสวยมาก ๆ แต่จอดรถถ่ายรูปไม่ได้เลย เลยได้มาฝากแบบเบลอ ๆ ไม่กี่รูป
ใช้เวลาประมาณ 1 ชม. ก็ขับมาถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองเพื่อข้ามไปคานาดา
ข้ามฝั่งมาเรียบร้อย ไม่ยุ่งยากวุ่นวายเมื่อด่านในสนามบิน ก็เข้าเขตเมือง Montreal จังหวัด Quebec
พอข้ามมาฝั่งนี้ก็ต้องทำใจ เพราะจะไม่มีภาษาอังกฤษให้เห็นอีกต่อไป จะมีแต่ภาษาฝรั่งเศษ คราวนี้ก็มืดแปดด้าน ร้องหาพี่นกแทบไม่ทัน แล้วเค้าก็ช่างอนุรักษ์ภาษามาก ๆ ไม่สนใจนักท่องเที่ยวบ้างเลยว่าจะอ่านออกไม่ออก หาภาษาอังกฤษไม่ได้เลย
มาถึง มอนทรีออล อากาศ หนาวไม่พอ ดันเจอฝน และลมแรงมาก วันแรกไปถึงเราก็ไปรับ เคลซีที่สนามบินตอนเที่ยงคืน เพราะเคลซีบินมาจาก คัลการี มาสมทบ
วันนี้เข้าวันที่สอง อากาศอยู่ที่ 8 องศา แต่หนาวมากเพราะฝนตก ลมแรงมาก เดินกางร่มกัน พังกันไปเป็นแถบ ๆ เพราะลมมันพัดจนร่มมันกลับไปอีกด้าน เลยจะเห็นร่มพังตามท้องถนนเต็มไปหมด
พอตกตอนบ่วยเราก็ไปโรงยิม ที่มหลัยชื่อ Mc Gill เป็นสถานที่ที่เค้าแข่งวอลเลย์บอลกัน ภาพที่เห็นคือทีม มหาลัยของเลีย กำลังวอร์มอัพ กันอยู่ ชื่อทีมเลียคือ Husky (ทุกคนคงรู้จักหมาป่า ฮัสกี้ ไซบีเรียน) จากมหาลัย Saint Mary จะอยู่ที่ เมือง Halifax จังหวัด Nova Scotia
รูปบนคือเลีย เบอร์ 10 เนื่องจากเป็นปีหนึ่ง เลยยังไม่ได้ลงเป็นตัวจริง เค้าจะให้แค่ลงแซม ๆ ไปก่อน สังเกตุดูนักกีฬาเค้าสูง มาก ๆ ตอนที่เดินอยู่ในโรงยิมเรางี้กลายเป็นคนแคระไปเลย เลีย สูงประมาณ 184 ส่วนคนที่สูงที่สุดในทีมคือ เบอร์ 4 ในรูปด้านบนที่อยู่อยู่ข้างสนาม สูง 190 กว่า ซม. ปี 1 รุ่นเดียวกับเลีย
เลียกำลังจะเสริ์ฟ
วันที่ 3 ค่อยยังชั่ว ฝนไม่ตก ก็เลยได้ออกไปเดินเที่ยวดูเมืองกันบ้าง แต่ก็ยังหนาวไม่หาย เมืองที่นี่น่าอยู่ ตึกราบ้านช่อง ยังเป็นตึกเก่า ๆ อยู่ เหมือนไปเดินอยู่แถวยุโรปเลย
เสียดายมีเวลาไม่มาก เลยเที่ยวได้ไม่ทั่ว
รูปนี้ถ่ายไปร้านเบเกอรี่ แวะเข้าไปซื้อ คุกกี้เมเปิ้ล ฝากเด็กสาวบางคน
ผู้คนที่นี่ก็พูดภาษาฝรั่งเศสกันหมด แต่ส่วนใหญ่ก็พอพูดภาษาอังกฤษพอได้บ้าง แต่บางคนก็พูดไม่ชัด เวลาเข้าร้านอาหาร บางทีเค้าลืมตัวก็พูดภาษาฝรั่งเศสใส่เราเป็นชุด งงตึ้บ
ขับรถขึ้นเขาไปดูวิว เจอแร็คคูณ 2 ตัว มีป้ายติดไว้ว่าห้ามให้อาหารแร็คคูณ แต่คนรุมกันให้อาหารใหญ่
น่ารักมาก ๆ แต่ปกติแร็คคูน จะไม่ออกมาตอนกลางวัน แต่อันนี้ผิดปกติ สงสัยจะรู้ว่าจะมีคนเอาอาหารมาให้กิน เพราะนักท่องเที่ยวจะมาตรงนี้กัน
คนก็พยายามจะเข้าไปจับ อยากเล่นด้วย มันก็วิ่งหนี แต่ก็กลับมาอีก น่าร้าาาาาาาาก มากๆ
อันนี้เป็ฯการเข่งวันสุดท้าย รูปนี้เลียเองจ้า
อันนี้เป็ฯโรงพยาบาลในมหาลัย ตึกเก่าแก่มาก
อยู่ข้าง ๆ โรงยิมที่แข่งวอลเลย์บอล
อยู่ข้าง ๆ โรงยิมที่แข่งวอลเลย์บอล
ช่วงนี้ใกล้ฮาโลวีน เลยถ่ายรูปบ้านที่ตกแต่งเตรียมต้อนรับฮาโลวีนซะหน่อย
FedEx ออฟฟิศน่ารักมากเลย อยู่ก่อนข้ามด่านกลับไปเมกา
วันที่ 4 เราก็ขับรถกลับเพื่อข้ามแดนกลับไป เบอร์ริงตัน
ตอนนี้ก็ข้ามมาฝั่งเมกาละ แวะถ่ายรูปข้างทางเล็กน้อย